به گزارش پایگاه اطلاع رسانی سیما، در بخش اول گفتگو داریوش اکبرزاده گفت: من عضو هیئت مدیره در پژوهشگاه میراث فرهنگی هستم و به مدت ۲۰ سال در مقطع کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری تدریس کردم.

او ادامه داد: من از سال ۱۳۷۵ در سازمان میراث مشغول به کار شدم.خوشحالم از اینکه توانستم تا به امروز ۶۰ مقاله و ۹۰ سخنرانی خارج از ایران انجام بدهم و در دانشگاه اوساکا، هنگ کنگ و چند مرکز دیگر برای میراث فرهنگی ایران کاری انجام دهم.

اکبرزاده گفت: حوزه میراث فرهنگی بسیار تخصصی است و سرگذشت و هویت یک قوم را نشان می‌دهد. پس آدم‌هایی که در این حوزه فعالیت می‌کنند باید از جراحان مغز هم بیشتر درس بخوانند.

او توضیح داد: خانواده پدری من شاهنامه زیاد می‌خواندند و حتی آن را آموزش می‌دادند، به همین دلیل همیشه این کتاب همراه ما بوده است. عموی من یک کتابخانه داشت و همیشه به من می‌گفت اگر این کتاب را تمام کردی کتاب بعدی را به تو می‌دهم، همین موضوع باعث علاقه من به کتابخوانی شد.

اکبرزاده گفت: من در مقطع کارشناسی رشته زبان فرانسه را در دانشگاه تهران خواندم و کارشناسی ارشد و دکتری را در رشته ایرانشناسی ادامه دادم.

دوست دارم بعد از مرگم مرا در گوشه‌ای از موزه ملی ایران باستان به خاک بسپارند، زیرا این موزه یکی از زیباترین مکان‌هایی است که من میشناسم.

او ادامه داد: ما در وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی نتوانستیم نمایشگاهی را برای کودکان بسازیم و این معضل بزرگی است.

اکبرزاده بیان کرد: مقاله‌هایی که نوشتم، برای من مثل فرزندانم هستند. ما هر چقدر که کار برون مرزی انجام می‌دهیم باعث موفقیت ما در این زمینه می‌شود. ماندن در درون مرز‌ها با تعداد مقالاتی که بسیاری از آن‌ها خوب نیست نمی‌تواند ایران را به جهان نشان دهد.

او توضیح داد: زبان فارسی را افراد کمی می‌شناسند مقالات باید به زبان انگلیسی منتشر شود تا جهان‌های دیگر با کشور ما آشنا شوند.

پژوهشگر میراث فرهنگی اظهار کرد: سال ۲۰۰۸ که من تازه از ژاپن برگشته بودم، نمایشگاه شکوه پارس در کشور‌های مختلفی برگزار می‌شد در آن زمان قرار بود در کشور کره برگزار شود.

او ادامه داد: من در موزه ملی به یک گروه کره‌ای برخورد کردم و از آن‌ها پرسیدم متنی به نام کوش نامه را می‌شناسند؟ آن‌ها گفتند خیر. من، چون در ژاپن روی این موضوع کار کرده بودم برای آن‌ها این موضوع را توضیح دادم.

اکبرزاده گفت: از آن موقع تا به امروز ۱۸ بار به کشور کره جنوبی رفتم و بیش از ۱۷ سمینار در کره داشته ایم. شاید مردم ایران ندانند برنامه‌ کودکی که در گوشی‌های بچه‌های کره وجود دارد برنامه آبتین، قهرمان داستان کوش نامه است که هیچ کس از این موضوع مطلع نیست.

او در پایان گفت: بخش قابل توجهی از جهان مدیون ایران است، زیرا هر جا ایرانی‌ها رفتند فرهنگ و هنر خود را در آن منطقه بردند. در حال حاضر هم خلاقیت، نوآوری و اخلاق ایرانیان برای کشور‌های مختلف جهان جذاب است.

در بخش دوم گفتگو بهشاد شریفیان گفت: من اول وارد تئاتر شدم و بعد آن توسط التفات قربانی، تهیه کننده سینما وارد عرصه بازیگری شدم و بعد از آن توسط لطیف مددکار برای فیلم شاهین طلایی معرفی شدم.

او ادامه داد: من در ۴ سالگی باقالی‌هایی که مادرم می‌پخت را می‌فروختم و بعد بستنی به فروش آلاسکا روی آوردم و هنوز هم به غیر از کار بازیگری، کاسبی می‌کنم.

شریفیان بیان کرد: من دریک مغازه لباس فروشی شاگرد بودم و در همان زمان هم خیلی دوست داشتم این مغازه برای من باشد، حالا هم صاحب آن مغازه هستم.

وی اظهار کرد: من در یک مغازه اجاره‌ای کار می‌کردم که اجاره آن برایم سنگین بود به قدری که ۲ ساعت قبل شروع مراسم عروسی خودم هم سر کار بودم تا بتوانم اجاره آن را بدهم.

شریفیان توضیح داد: من، چون از اول کاسبی می‌کردم ارتباط خوبی با مردم داشتم و مردم هم با من ارتباط خوبی داشتن، حتی برخی از مشتریان چند ساله من، هنوز برای فرزندانشان خرید می‌کنند. اما بعد از کار بازیگری ارتباط من با مردم کمی متفاوت شد، چون خیلی چیز‌ها را مجبور شدم که رعایت کنم.

او بیان کرد: من هر کاری را که می‌خواهم انجام دهم سعی میکنم آن را جدی بگیرم. من در ارتباط با مردم خیلی جدی هستم، بداخلاق نیستم، ولی همان چیزی که هستم را نشان می‌دهم.

بازیگر سینما و تلویزیون گفت: من درس بازیگری نخواندم و فقط کار تئاتر انجام دادم. من در کودکی عشق زیادی به کار بازیگری داشتم، اگر این عشق را نداشتم نمی‌توانستم در کار بازیگری دوام بیاورم.

گفتنی است؛ برنامه «شب نشینی» از دوشنبه تا پنجشنبه هر هفته ساعت ۲۳:۳۰ به وقت تهران و ۲۱ به وقت وین بر روی آنتن شبکه جهانی جام جم می‌رود و تهیه کننده این برنامه نیز علی شعبانی است. 

انتهای پیام/ن